The Hitmaker - de gitaar waarmee ik niet zonder kan

Vandaag begon als een van de beste dagen van mij leven... en dit jaar was reeds gevuld met veel van zo'n dagen. Maar deze dag was extra speciaal omdat ik weer een stap dichter was tot het krijgen van een nieuwe gitaar dat exact dezelfde is dan mijn 1959 Fender Stratocaster, genaamd "The hitmaker", omdat het op zo vele albums te horen is.

Om 8 uur 's morgens kwam Paul Waller, meester gitaarbouwer van Fender Gitaren, aan in mijn appartement in New York om de geplande laatste stappen van deze lange reis naar het vervangen van mijn gitaar te zetten. Hij was heel minitieus. Na het meten van elk deeltje van mijn instrument zei hij, "ik heb nog nooit zo'n gitaar gezien. Het is zo een uniek model, dat een gitaar zoals deze nooit door de inspectie zou geraken de dag van vandaag". Hij heeft me beloofd dat de volgende versie exact dezelfde zou zijn als mijn uniek exemplaar.

Na 2 uren van onderzoeken vertrok hij naar een vergadering. Na de vergadering nam ik de metro van 13u08 naar Westport, Connecticut waar ik mijn studio heb.

Tijdens deze trip, kreeg ik een telefoontje van een vriendin die me vertelde over de kanker die ze had en haar overwinningen hierin. Ik was zo bezig met dit gesprek dat ik bijna mijn halte miste. Ik liep uit de metro en nam een taxi naar mijn huis. Terwijl ik de oprijlaan op reed besefte ik me dat ik mijn gitaar had vergeten op de trein. Het angstzweet brak me uit en ik wist dat ik nooit meer mijn gitaar zou terug zien. Ik voelde als een ouder die zijn kind verloren is. Ik was doodsbang.

Dit is DE gitaar waarmee ik niet zonder kan. Hij heeft me nooit in de steek gelaten. Hij heeft op zo veel platen gespeeld, en zo vele concerten en heeft me zelfs troost geboden nar de dood van mijn goede vriend Bernard Edwards, die ik dood had aangetroffen in de hotelkamer rechtover de mijne. Het verlies van mijn gitaar gaf me datzelfde gevoel van angst. Een verlammende angst. Een allesverwoestende angst.

Een ogenblik kon ik niet meer helder denken. Ik sprong uit de wagen en besloot de trein te proberen inhalen, die ondertussen wellicht al kilometers verder reed. Ik reed helemaal tot New Haven, dat het einde van de lijn is. Ik vertelde de ticket agent die dienst had over mijn probleem. Hij kon zien dat ik aan de rand van een zenuwinzinking zat. Hij was heel sympathiek. Hij wist niet wie ik was. Het was gewoon een man met het hart op de goede plaats. Zijn naam is Bob.

De volgende 2 uur en half onderzocht Bob elk mogelijk scenario en kwamen we nergens. Terwijl Bob al zijn connecties overliep, trachtte ik de hulp in te schakelen van de politie... maar zij hadden niets rechtstreeks te maken met de metro lijn, dus dit was nutteloos.

Ik merkte plots een politie agent op die daar liep. Zijn naam was Kapitein McKenna. Hij was ooko een goede man. Hij begon met wat telefoontjes te plegen, maar ook tevergeefs, ik denk dat we al heel het agentencorps opgebeld hadden. Iedereen wist dat het over "de gitaar" ging.

Mijn probleem leek naar een tragisch einde te gaan, toen Kapitein McKenna besloot om nog één ding te checken alvorens zijn 7 jarige dochter te gaan oppikken. We sprongen in zijn politiewagen en reden naar de metro-stopplaats. De shift zat er net op en een van de mannen zei "hey, laten we hier eens kijken".

En daar was hij dan... in zijn soft case liggende naast een skateboard. Eén nanoseconde later was er vreugde en extreme dankbaarheid aanwezig in mijn hart.

De reis van het leven is geen rechte lijn. Mijn dag begon hemels, veranderde in een complete hel, dan weer in grote vreugde.

Ik ging naar huis en dacht er nog over na.

Sinds kanker me trof op het einde van 2010 heb ik vaak nagedacht. Jazeker, ik ben veel bang geweest tijdens deze reis, maar ik ben altijd hoopvol gebleven - het is mijn natuur. Er is een levensles in dit te vinden. Vandaag had ik een moment waarop ik alle hoop was verloren, en wanneer ik hoop verlies dan wordt ik bang.

Vandaag ervoer ik echte angst.

(bedankt aan iedereen vandaag, van Bob tot Kapitein McKenna - tot de onnoemelijk vele politie agenten en de spoordiensten die de Hitmaker terug naar zijn eigenaar bracht.)