Alvast mijn verontschuldigingen voor deze grote blogpost. Het is ondertussen zeer lang geleden dat ik hier nog iets aan jullie heb geschreven. De voornaamste reden hiervoor is dat ik sinds het vaststellen van mijn kanker in 2010 en na 580 geschreven blogs, een ongelooflijke zin in 'leven' in mij naar boven kwam.

Daft Punk hun Random Access Memories album was de start. Dit was tijdens mijn post-operatieve herstelperiode in 2011 wanneer de 'robots' mij een bezoekje brachten in mijn appartement in New York. We maakten samen snel 3 levensveranderende liedjes: "Get Lucky," "Lose Yourself To Dance," en het persoonlijk profetische "Give Life back to Music".

De opnames vonden plaats in de Electric Lady Studios, waarvoor ik door de straten moest wandelen waar ik het grootste deel van mijn kindertijd had doorgebracht (Greenwich Village). In deze studio had ik ook de eerste nummer 1 single van CHIC ingeblikt "Dance, Dance, Dance". Deze verschillende ervaringen en herinneringen inspireerden me om mijn leven nog een (volume)-knopje hoger dan '10' te zetten. Ik verwacht niet dat iedereen dat begrijpt, maar dat is nu eenmaal hoe ik mij voel.

Kort na deze Daft Punk sessie, kwam het boek uit met mijn memoires. Tussen de tournees ter promotie van mijn boek en het heropbouwen van tournees van mijn live band, werkte ik op een geweldig hoog niveau de klok rond, maar dit was fysiek en spiritueel zeer therapeutisch. In 6 jaar miste ik geen enkele afspraak tot op zondag, 13 augustus 2017.

Tijdens onze tour met de super groep Earth, Wind & Fire, kreeg ik een inzinking door een voedselvergiftiging maar de dokters wilden nog geen antybioticakuur starten voordat ze zeker wisten dat het een bacteriële infectie was. Na een paar dagen van onderzoek bleek het E.coli te zijn. Ze hebben me goede medicatie gegeven en het bleef dus bij 1 show dat ik moest missen in Toronto.

Maar het is hier dat mijn verhaal een nare wending krijgt.

Hoewel 2016-2017 voor mij een ongelooflijk jaar was: we speelden voor miljoenen mensen, maakte vele verschijningen in radio en tv-shows en een paar nummer 1 hits inclusief een met Kimberly Davis, die zingt in mijn band CHIC... Maar deze voorspoedige jaren startten ook met wat tragedies.

Een van mijn grootste artiesten, David Bowie, stierf aan het begin van 2016, een paar maanden later Prince en ook George Michael, die stierf op kerstdag, 2 dagen nadat ik had gewerkt aan zijn film en een nieuw nummer. Mijn vriend en muzikale duizendpoot Chris Cornell, stierf voorbije lente. Mijn jongste neef stierf door een coronaire aandoeding zonder enige aanleiding. Mijn moeder heeft Alzheimer niveau VI en bij mijn korte verblijf in het ziekenhuis voor mijn E. coli, hadden de dokters een misterieuze tumor gevonden in mijn rechter nier wat leek op kanker.

Wel... het was KANKER! Het waren zelfs 2 soorten kankers in 1 tumor.

Anders dan mijn reactie na mijn eerste kanker-diagnose ondertussen 7 jaar geleden, was ik nu rustiger, analytisch en kalm. Ik was omringd door professionaliteit en empathie wat me een verrassende gewaarwording bracht van innerlijke vrede. Na deze diagnose deed ik nog vele optredens en serieus wat reizen : 2 steden in Zuid Amerika, Dubai, Japan, Ierland, Liverpool, Londen en we eindigden de tour in Brooklyn, NY.

Na die show vloog ik direct van Brooklyn naar de Strong Memorial Hospital in Rochester, NY. De volgende dag had ik een operatie om de tumor te verwijderen en de prognose is nu 100% op een goed herstel. (je kan nu beginnen juigen en dansen!)

Deze situatie heeft wat vertraging veroorzaakt in de grote plannen die ik dit jaar had, maar wat volgend jaar dan weer allemaal staat te gebeuren overtreft mijn wildste dromen. Ik zal hierover nog meer toelichten in een van mijn volgende blogs!

Na de laatste 7 jaren van ongelooflijke ervaringen, had ik nooit verwacht dat mijn lichaam een tweede keer met kanker zou getroffen worden. KANKER, ECHT? Gedaan ermee. 2018 Ik kom er aan!