Van motivatie gesproken, er zat iemand heel de dag in deze realistische sculptuur!

Elke keer dat ik voor een medisch onderzoek ga, ben ik heel emotioneel. Ik heb altijd een bepaalde hoeveelheid angst, wanhoop, woede, voorzichtigheid, pijn en stress, maar ik kom op een of andere manier altijd terug op hoop, respect, geduld, liefde en geluk. De verschillende dingen die ik doe verzekeren me dat ik ongetwijfeld terug keer naar het waarderen van het leven en de mensen. Deze week waren mijn medische testen gelukkig onderbroken door mijn taken als voorzitter van "Sumthing Else Music Works", een firma die zich specialiseerd in het maken van muziek voor video spellen. Ik maakte deel uit van een panel van componisten die spraken over de kunst om muziek te maken voor video spellen. Het vond plaats in een geweldig groot uitverkocht event in het Jacob Javits Center: New York Comic-Con, het grootste van zijn soort aan de oostkust.

De zaal zat volledig vol en mijn personeel moest hard werken. Niet alleen het panel van componisten bracht me in hogere sferen, maar er waren zoveel gelukkige mensen dat me dat deugt deed op de New York Comic-Con.

 

Hier is nog een foto waarop je ziet dat hij heeft bewogen

Enkele zeer getalenteerde videospel componisten op het "Sumthing Else Music Works" in New York Comic-Con

De zaal zat vol - we hebben ons eigen grammy award categroie : MENSEN!

Deze kerel zijn oog voor detail was ongelooflijk

Ik vraag me af of ze iets spannends in het vooruitzicht had.

Marth Vader

Cosplayers in NYCC

Kerel verkleed als Halo's Master Chief op de "Sumthing Booth"

Nog wat foto's.

Solomon Grundy bracht me zo ver om te zingen "Aw Freak Out! Le Freak C'est Chic."

Een beeld dat duizend woorden weergeeft

Nog wat mensen op New York Comic-Con

Kerel die Gangnam Style doet

 

Ik ga even door een moeilijke periode maar ik klaag niet - hier zie je me bij de hulpdiensten een paar dagen geleden.

Ik ga even door een moeilijke periode maar ik klaag niet. In de plaats stel ik mezelf de vraag, "wie heeft het beter dan ik?" Ik ben aan de dood al meerdere keren ontsnapt en ben ondertussen aan de betere hand en meer aan het werken dan ooit.

Vraag: Wat is mijn job? Antwoord: helpen om mijn artistieke bereik van de popcultuur uit te breiden, ongeacht het medium.

Mijn job heeft eigenlijk een dienstverlenende functie - zij het een creatieve, leuke en artistieke job. Als een muziekmaker, ben ik steeds uitgedaagd om mijn artiesten hun artistieke bereik uit te breiden. Met andere woorden, mijn job is om pop te maken, ofte poplair, ofte hits, ofte hitlijst toppers. Ik krijg het niet altijd voor mekaar want dat is practisch onmogelijk omdat kunst in het hart van de toeschouwer ligt - maar ik doe mijn uiterste best.

Gisteren, was ik in LA voor wat vergaderingen over de groeiende interesse van mijn levensverhaal om het te verfilmen, op toneel te brengen, een stripverhaal van te maken, enz. Nadat ik terug in mijn hotel was na het filmen van nog een ander segment voor een ander project, had ik een hele hoop emails gekregen met felicitaties over de nominatie van de groep CHIC om opgenomen te worden in de Rock and Roll Hall of Fame. Dit bracht een glimlach op mijn gezicht maar niet voor de reden dat iedereen wel denkt.

CHIC's carrière werd dramatisch ingekort als gevolg van de Disco Demolition Night en de Disco Sucks backlash. Na een hele hoop goud, platinum en meervoudige platinum hits, had CHIC nooit meer een hit na 1979, wanneer de Disco Demo Night plaats had.

CHIC's laatste hit was "Good Times." Het was uitgebracht in '79, en sommigen beweren dat het de "surrogaat van de hip hop " was. Het bracht de "Rapper's Delight," en een aantal andere successen voort - onder hen de Queen hit "Another One Bites The Dust." Toch had CHIC nooit meer een andere hit sindsdien, ik en CHIC's medeoprichter Bernard Edwards, werkten verder (zie bovenstaande funtieomschrijving).

Gisterenavond kreeg ik een smsje, "Dit kan CHIC zijn jaar worden want ze laten toe aan het publiek om te stemmen!" "Echt?" ik moest dit nakijken. Ik ging naar de site RnRHoF om te zien hoe het was samengesteld. De top CHIC hit op de lijst was "Rebels Are We," die in 1980 was uitgekomen. Dit nummer was het begin van een lange lijst van flops in mijn carrière. Ik weet niet eens of mijn moeder dit nummer nog kent, laat staan het nu stemmende publiek.

Dit is onze zevende nominatie wat begrijpelijkerwijs vele niet-CHIC fans niet begrijpen, en ik daarin ook wel ergens volgen. Als je met deze lijst de stemmer wil aantonen waarom CHIC genomineerd is, moeten er dan niet zeker de populaire hits van vòòr 1980 er in zitten? Liedjes zoals "Everybody Dance," en zelfs de b-kant "CHIC Cheer," zijn meer gekend dan de band zelf.

Een van de meest fantastische dingen in mijn leven, buiten het feit dat ik zelf nog in leven ben, is het 'maken' van muziek. Of CHIC nu in deze Rock and Roll Hall of Fame komt of niet, een hele hoop artiesten waar ik mijn job deed zijn het belangrijkste.

Alle mensen die ooit deel uitmaakten van de originele CHIC Organization zijn er niet meer, behalve ik. Ze hadeen alleen een groot gevoel voor humor en zouden deze ironie begrijpen. Wij vormden CHIC genaseerd op invloeden van twee verschillende bands in die tijd: de verfijning van Roxy Music en de anonimiteit van KISS (voordat ze hun make-up hebben verwijderd en Gene Simmons een beroemde TV-ster werd). Geen van deze bands zijn opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Hebben we het allemaal verpest?

 

Hier heb ik wat plezier op de set

Helpen om mijn artistieke bereik van de popcultuur uit te breiden, ongeacht het medium

The Vaughan Brothers en ik - ik ben steeds uitgedaagd om mijn artiesten hun artistieke bereik uit te breiden

Mijn werk is om pop te maken - ik doe het niet altijd juist, maar ik doe mijn uiterste best

CHIC's carrière was dramatisch ingekort als gevolg van de Disco Demolition Night en de Disco Sucks backlash

Na een hele hoop goud, platinum en meervoudige platinum hits, had CHIC nooit meer een hit na 1979, wanneer de Disco Demo Night plaats had.

Bernard Edwards en ik zingend met CHIC bij Atlantic Records in 1977

De "story of my life"

CHIC's laatste hit "Good Times" kwam uit in '79

Rapper's Delight

Queen's "Another One Bites The Dust" staat muzikaal heel dicht bij "Good Times" maar ze hebben niet onze master opname gesampled

Nadat ik David Bowie's "Let's Dance" album had gemaakt, kwam een einde aan mijn reeks flops en snel zou Bernard Edwards en ik een reeks van successen boeken

Alison Moyet, Johnny Marr, en ik tijdens een optreden een paar maanden geleden - ik hou van muziek maken

De volledige vroegere CHIC Organization - Jammer genoeg, van de 5 mannen ben ik de nog enige levend

Roxy Music was een rolmodel voor CHIC - ze zijn ook nog niet opgenomen in the Rock & Roll Hall of Fame

KISS was een rolmodel voor CHIC - ze zijn ook nog niet opgenomen in the Rock & Roll Hall of Fame

 

Wandelend voorbij de Gibson Bus onderweg naar Clinton Global Initiative - Elke dag van de voorbije week had ik extra dingen te doen bovenop de nogal hoge werkdruk

Elke dag van de voorbije week had ik extra dingen te doen bovenop de nogal zware werkdruk. Hoewel ik niet was gevallen of zo kreeg ik halfweg de week veel pijn in het midden van mijn rug - dit viel eigenlijk wel op een goed moment want mijn follow-up onderzoek voor kanker kwam er ook aan, dus ik dacht wel even bij mezelf : "komt dat even goed uit". Ik verbleef een volledige dag in het ziekenhuis voor de gebruikelijke testen plus nog een paar extra voor de rugpijn.

Bij het meten van mijn bloeddruk zei mijn dokter "127 over 70 is goed". Normaal gezien heb ik 110 over 70 maar de iets hogere druk kon misschien komen door het feit dat ik een beetje zenuwachtig was over mijn rugpijn. Ik ging naar huis met een goed resultaat maar mijn dokter dacht wel dat ik een kleine blaasinfectie zou kunnen hebben en schreef me wat antibiotica voor.

Later die nacht, werd mijn rugpijn erger en mijn lichaamstemperatuur en hartslag gingen omhoog. Ik kon amper spreken of mijn spieren gebruiken. Ik dacht dat ik een beroerte kreeg op basis van het verhaal dat ik over mijn vriend Luther Vandross gehoord had. Ik belde 911. De symptomen waren echt en ik werd bang.

Soms is de beste angst generator het niet weten wat er verkeerd is. Ik wachte op de hulpdiensten. Ik wilde hen vertellen dat ik net gezond was verklaard en hen ook mijn nieuwe medicatie laten zien dat ik nu nam.

Mijn angst was niet overdreven - hoe harder ik probeerde om niet flauw te vallen, hoe meer ik begon te denken aan wat er misschien wel ging gebeuren. De ziekenwagen kwam aan en ik vertelde mijn verhaal zo duidelijk mogelijk. Ik begon me een beetje beter te voelen. Ze namen me mee naar het ziekenhuis voor een volledig onderzoek dat wel 5 uren duurde. Tegen de tijd dat ik het ziekenhuis verliet was mijn geest in de juiste sfeer en ik redeneerde dat dit weer een infectie was doordat ik gevoeliger ben geworden door de eerste kanker operatie.

Ik was nog steeds een beetje zenuwachtig maar ik was niet meer bang. Ik geloof dat de beste verdediging tegen de angst van het onbekende is om de "ik weet niet"-gedachte te omhelzen. Mijn motto is : Probeer niet bang te zijn totdat er absoluut zeker een reden is om bang te zijn.

 

Mijn standaard kanker follow-up onderzoek

Ik verbleef een volledige dag en kreeg een hele hoop testen

Deze heren deden nog een paar extra testen betreffende mijn rugprobleem

Mijn oude vriend Luther Vandross stierf door een beroerte

De ziekenwagen kwam aan en ik vertelde mijn verhaal zo duidelijk mogelijk aan de mannen van St Lukes

Ze namen me mee naar het ziekenhuis voor een 5 uur durend onderzoek

Rusten op mijn appartement, en mijn geest is in een goede staat

Probeer niet bang te zijn totdat er absoluut zeker een reden is om bang te zijnp>

Ik probeer positief te blijven en me te concentreren op het goed voelen

 

11 oktober 2012 - Update door: @NileRodgers
Op mijn verjaardag een paar weken geleden heb ik iets geweldigs gekregen. Een hele hoop van mijn vrienden hebben opnames gemaakt die ik nooit zal vergeten - een 2 uur durende video-verjaardagskaart. Ik heb beloofd om de hele video online te zetten maar ik werd ziek en moest even weg. Ik ben nog steeds ziek maar ben terug thuis. Hier is de volledige verjaardagsvideo!

Part 1 | Part 2 | Part 3 | FULL VIDEO

Op mijn zestigste verjaardag zat ik op een vliegtuig richting Londen. Ik ging daar aanwezig zijn op een oude vriend zijn trouwfeest. Niemand kon me bereiken in de lucht op deze speciale dag, dus begonnen mijn beste vrienden aan een epische opdracht.

Ze hebben me een gelukkige verjaardag gestuurd vanuit heel de wereld. Dit was niet alleen van popsterren, maar vrienden van alle lagen in mijn leven - zelfs twitter en facebook.

De film clipjes zijn nog steeds aan het binnen stromen en mijn crew heeft er een volledige film van gemaakt. Deze blog bevat meestal gewoon mijn dagelijkse belevenissen sinds ik ongeveer anderhalf jaar geleden die agressieve kanker heb gekregen - maar, de liefde en positiviteit in mijn leven gaat in twee richtingen en ik zou graag wat hiervan willen delen.

Hopelijk gaan er geen gezondheidsproblemen deze serie van clips onderbreken. Ik zal er zo veel mogelijk laten zien want ze zijn hartverwarmend, grappig en onderhoudend. Ik ben werkelijk dankbaar voor al mijn vrienden en hun huisdieren. Ik ben nog steeds in een "Freak Out" status!

 

Bryan Ferry

Steve Vai

Daft Punk

John Taylor (Duran Duran)

Dimitri from Paris

The B-52's

Paul Simon

Quincy Jones

Steven Van Zandt

XL Video

Narada Michael Walden

Chris Cornell

Q-Tip

Brett Ratner

Adam Lambert

Sinbad

Jerry Greenberg

Slash

Chris Matthews

Jody Watley

Steve Winwood

Me & Mom

Simon Le Bon

Alison Moyet

Taylor Dayne

Montel Williams

Johnny Marr

Sting

André Leon Talley

Deepak Chopra

 

Hier zie je mij voor Electric Lady Studios en je ziet ook de reflectie van Paul McClean en Rich Hilton's in het raam

CHIC hun eerste single was "Dance, Dance, Dance" - het was opgenomen in Electric Lady Studios op West 8th Street in Greenwich Village. Dit is de studio die gebouwd is door Jimi Hendrix. Het het was in het hart van de buurt waar ik ben opgegroeid. Toen ik nog een kind was, was Electric Lady nog een nachtclub Generation genaamd.

Wanneer ik 16 was ging ik naar Generation, ook al was de minimum leeftijd om alcohol te drinken toen nog 18. Door het recruteringssysteem in Amerika voor het leger tijdens de Vietnam oorlog, was onze belangrijkste vorm van identificatie ons recruteringskaartje. Dit was een eenvoudig documentje dat makkelijk kon nagemaakt worden in elke print-shop van de school, dus al mijn vrienden hadden er zo een. Vele 18-jarigen zagen er uit als 16-jarigen en vice versa, er is mij dus nooit gevraagd geweest de club te verlaten. Hoewel ik er toen mager en jong uitzag, had ik toch zo'n recruteringskaart.

Na Generation kwam er dus Electric Lady, ik werkte er met het schrijven van liedjes voor artiesten: INXS, Hall & Oates, CHIC, Macy Gray, D'Angelo, Femi Kuti, Roy Hargrove, Daft Punk en meer dan ik ooit kan tellen zonder het op te zoeken.

Ik was van plan een hele lange blog te schrijven vandaag over al de mensen, plaatsen en dingen die ik gedaan heb sinds ik een professionele muzikant ben geworden, want ik ben door heel New York aan het wandelen met Paul McClean van de BBC Radio. Maar terwijl ik dit aan het schrijven was, realiseerde ik me dat het vandaag mijn verjaardag is.

Ik startte deze blog over de tijd toen ik 16 was, en vandaag ben ik 60 jaar. Als je bekijkt wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven, eerlijk, dan ben ik blij dat ik in leven ben op mijn verjaardag.

 

Onze eerste single "Dance, Dance, Dance" werd gemaakt in Electric Lady Studios

Dit goedkoop papieren documentje was kleiner dan een kredietkaart (wanneer het gevouwen was). Dit was een recruteringskaart en makkelijk om na te maken

Een Fela lied aan het oefenen met Questlove, D'Angelo, en Femi Kuti in Electric Lady's lounge

Ik nam deze foto met Paul en dan nam ik hem mee binnen in de Electric Lady Studio

Ik vertelde Paul een heleboel leuke Electric Lady opname annecdotes

Er was net iemand aan het opnemen in Electric Lady, dit in totale stilte en geheimhouding - ik had een vrij goed idee wie dit was

Ik realiseerde me dat het mijn verjaardag was dus ik zocht wat verjaardagsfoto's op - vorig jaar kreeg ik mijn eerste verjaardags(ijs)taar

CHIC reunie op mijn verjaardag met Paul Schaffer, Luci Martin, ik, Alfa Anderson, Bernard Edwards en Fonzi Thornton

Lionel Richie, Esai Morales, Nile, Russell Wong, Dustin Nguyen en meisjes die met reden Niley's Angels noemden tijdens mijn verjaardagsfeestje in LA

Ok ik geef het toe, ik ben naar buiten gegaan om eens lekker snel te gaan rijden vandaag omdat ik zo blij ben dat ik leef op mijn verjaardag

 

Op weg naar waar de Roxy Club was - De plaats waar ik Madonna ontmoette

Het weer is perfect voor het wandelen op planeet K met de BBC Radio en Paul McClean, geen wolkje aan de lucht en tropisch weer. Normaal gezien, zou ik willekeurig met geen speciale bestemming rondwandelen - maar we waren enkele specifieke plaatsen aan het bezoeken die ik omschrijf in mijn boek Le Freak. Ik heb zo'n waanzinnig leven gehad, het is een mirakel dat ik nog leef.

Ik kwam tot mijn zelfbesef rond mijn vijfde en mijn vroegste herinnering is over mijn leven in Manhattan. Mijn ouders waren beide heroïne verslaafden en het leven was nogal Nomadisch te noemen. Voor een tijdje leefden we in Greenwich Street nummer 780. Ik herinner me een legendarische jazz muzikant Thelonious Monk die mijn een van mijn moeders pelsen jassen kwam kopen.

Ik heb gewoond in Greenwich Village, Chinatown, de Lower East Side, en wanneer ik zestien werd woonde ik zelfs even in het metrostation. Ik ben lid geweest van The Cub Scouts, The Boy Scouts, The Boys Club van Amerika, en ik was een soort onder voorzitter van de Lower-Manhattan sectie van het Black Panther Party's Harlem kantoor. Ons hoofdkwartier was van een van de ouders van onze leiders hun stadshuisje op West Twenty-First Street.

Onze buren waren toen de bekende acteur Anthony Perkins van de Hitchcock film Psycho, en zijn toekomstige echtgenote Berry Berenson. Later zou ze mijn fotografe worden. Ze stierf op 11 september 2001 in het eerste vliegtuig dat in het World Trade Center vloog.

Een paar blokken verder dan 21st Street ontmoette ik David Bowie en Madonna voor de eerste keer - Bowie in de Continental nachtclub op 25th Street, en Madonna in de Roxy club op 18th Street. Wij hebben samen muziekgeschiedenis gemaakt. (Wandelen op planeet K wordt nog vervolgd)

 

Thelonious Monk op de omslag van Time Magazine

Tijdens het wandelen kwamen we deze lieve dame Alexa tegen, ze zei ons dat de Lower Eastside Girls Club nog steeds bestaat

Onze Lower-Manhattan sectie van het Black Panther Party Harlem kantoor was in een 21st street stadshuisje

Berry Berenson aennd Tony Perkins indertijd

Nile Rodgers foto van Berry Berenson

David Bowie die "Modern Love" brengt geproduced door Nile Rodgers

Madonna's Like A Virgin album is haar grootste verkoopshit

 

De voorbije dagen ben ik op stap geweest op Planeet K met Paul McClean van de BBC Radio.

De voorbije dagen ben ik op stap geweest op Planeet K met Paul McClean van de BBC Radio en zijn manusje-van-alles assistent Rich Hilton. Planeet K is een term die ik aan mijn leven heb gekoppeld sinds kanker toesloeg. Wandelen is sindsdien mijn belangrijkste therapie dat ik goed kan controleren. Het helpt me met mijn fitness en het is het vredigste moment van de dag. Op mijn wandelingen draag ik nooit een muziekspeler omdat de muziek altijd in mijn hoofd aanwezig is. Die muziek is altijd geïnspireerd bij de dingen die ik zie of hoor tijdens de wandelingen.

In die 21 maanden, is dit de tweede keer dat ik met iemand samen wandel. Paul McClean had mijn boek "Le Freak" gelezen en interviewde me in Belfast. Hij wilde wat scenes zien van mijn "freaky" verleden en het verdere verloop van mijn leven. Ik zei hem nog voor we begonnen aan onze wandeling: "ik beloof je dat je al de bezienswaardigheden en geluiden niet gaat kunnen bijhouden, want ik heb een rock-n-roll verhaal op praktisch elke hoek van de straat in New York City."

We startten op 125 Street - aan het Apollo Theater. In de jaren 70 als lid van een soort huisorkest supporteerde ik een eindeloze lijst van zwaargewichten: Parliament Funkadelic, Betty Wright, Aretha Franklin, en Screaming Jay Hawkins om er maar een paar te noemen. Daana stapten we naar het oosten waar het me ineens te binnen schoot dat ik daar Jimi Hendrix had zien optreden vlakbij "Randall's Island". Terwijl we President Clinton zijn kantoor naderden op de hoek van 125th St. & 7th Avenue, werd ons verteld dat we net Paul Simon gemist hadden, hij was maar net een uurtje weg. Paul en ik zijn al jaren vrienden en hebben al vele malen samengewerkt.

We gingen naar 7th Avenue naar de site van het oude "Black Panther Party Harlem" kantoor. Onderweg werd ik bij mijn naam begroet door een politie agent en we schudden elkaar de hand en hadden het even over muziek. In de jaren 60 wanneer ik lid was van de "Black Panther" werd ik ook altijd 'begroet' door politie agenten, toen genoemd als de "tactische politie kracht" (TPF). Ze zijn nu ontbonden en het kantoor van de "Black Panter" is nu een schoonheidssalon. (wordt vervolgd: wandelen op planeet K met de BBC.)

 

Hij wilde wat scenes zien van mijn "freaky" verleden en het verdere verloop van mijn leven.

We startten op 125 Street - aan het Apollo Theater

Ik heb nog opgetreden met Betty Wright in het Apollo

En ook met Screaming Jay heel wat tijd geleden

En ook met Funkadelic in het Apollo

Jimi Hendrix - Wanneer ik hem heb zien spelen was het net een paar maanden voor zijn dood.

President Bill Clinton in Harlem

Paul Simon & ik op een liefdadigheidsgala

Genomineerd Academy Award director/auteur Jamal Joseph op zijn 16 voor het "Black Panther Party" kantoor

Onderweg werd ik bij mijn naam begroet door een politie agent en we schudden elkaar de hand en hadden het even over muziek.

'Begroet' door de politie - ik ben de 5e beneden - een metalen brilletje op mijn neus - Jamal zat in de gevangenis - Panther 21

Het kantoor van de "Black Panter" is nu een schoonheidssalon.

 

Ik heb wat vrienden uitgenodigd om wat ongelooflijke Dans Muziek met mij te maken

Op 13 juli 2012 nodigde ik wat vrienden uit om te komen optreden in Montreux, Zwitzerland. Dit om met mij wat ongelooflijke Dans Muziek te spelen.

 

Knappe foto's van Alexandre Guidetti

Ik 's morgens

De Hitmaker

Scarlett Etienne

Johnny Marr

Ultra Nate Dj'ing

CHIC's Don Harris en Bill Holloman

Alison Moyet

CHIC's Selan

La Roux's Elly Jackson

CHIC's Ralph Rolle

Mark Ronson

CHIC's Kimberly Davis

Folami

Taylor Dayne

Mensen die dansen op CHIC's ongelooflijke dans muziek

 

Mijn vriend en extraordinaire gitarist, Stevie Ray Vaughan

Terug in de jaren 70, 80 was er een heel groot jet-set feestje aan de gang. Het was het era van de mega-clubs, mega-optimisme, en de feestjes op Hugh Hefner's Playboy Mansion, waren eigenlijk ongelooflijk plezant. Die dagen zijn al lang voorbij, de onschuldige dagen voor de "air marshals", schoenen en ondergoed bommenwerpers en de TSA (Transport Beveiligings Agenten).

Ik heb sindsdien miljoenen kilometers afgelegd en ken het luchthavenpersoneel die ik aanzie als vrienden voor het leven. Een zo'n persoon is kapitein Scott Roper, van Delta Airlines. Hij is muziekliefhebber en gitaar speler. De dag dat we elkaar ontmoetten was ik nog een kerel die juist David Bowie zijn nummer "Let's Dance" had geproduced en de Vaughan Brother hun "Family Style".

Ik ken Scott ondertussen al vele jaren en hij belde me gisteren en zei "hey Nile, ik zou graag mijn Stevie Ray Vaughan gesigneerde gitaar willen doneren aan de "We Are Family Foundation". Het onderschrift op de gitaar komt van Buddy Guy die me zei : Deze is beter dan diegene die ik heb gekocht, dus laat me ze hier dan maar signeren.""

Ik was totaal verrast en kon hem niet genoeg bedanken. Ik kon zien dat Scott dit instrument heel graag zag en de foto's zijn om de vingers bij af te likken. Voor de echte fans is het SRV #GuitarPorn.

 

Terug in de jaren 70, 80 was er een hele grote jet-set feest aan de gang - hier zie je Hugh Hefner's jet genoemd "The Big Bunny"

Kapitein Scott Roper, van Delta Airlines is een muziekliefhebber en gitaar speler

Stevie Ray en Jimmie Vaughan op de achtergrond terwijl we "Family Style" opnamen

Opnemen van "Family Style" met de gebroeders Vaughan

David Bowie, Stevie Ray Vaughan & ik

Scott's gesigneerde SRV Strat. Het is gesigneerd door Buddy Guy die me zei, deze is mooier dan diegene die ik kocht, "deze is beter dan diegene die ik heb gekocht, dus laat me ze hier dan maar signeren."

Ik kon zien dat Scott dit instrument heel graag zag en de foto's zijn om de vingers bij af te likken. Voor de echte fans is het SRV #GuitarPorn.

Ik aan het spelen op de met goud afgewerkte Strat voor de Vaughan Bros "Family Style"

Vaughan Brothers Tour Shirt

Een deel van het Vaughan Brothers gitaar arsenaal

Nog meer van deze collectie

Dawn Ciolfi & Scott Roper op Delta JFK

Enkele van mijn platinum albums waar Stevie Ray Vaughan op speelde - Let's Dance en Family Style

 

Mijn gesigneerde boek van John Taylor z'n biografie "In The Pleasure Groove - Love, Death and Duran Duran"

Er zijn de laatste tijd zo veel sterfgevallen geweest van vrienden en kennissen, dat mij weer doet beseffen hoe onschatbaar het geschenk van het leven is. Sommige vrienden zijn onverwacht overleden en anderen na een lange weg van ziekte. Er is een gezegde "wanneer er een deur sluit, opent er een andere" - Dat is ook echt het patroon in mijn leven geweest.

Ik heb deze week ongewoon veel telefoontjes, emails en bezoekjes gehad van mensen die ik al lang niet meer gehoord of gezien had. Hoewel ik ze allemaal even graag zie, doet het me net iets meer wanneer ik terug iemand hoor met wie ik nog heb samen gewerkt. Werken met artiesten opgesloten in een studio, soms voor maanden, creeërt een haast militaire verbintenis.

Deze avond heb ik doorgebracht met een van mijn meest gewaardeerde "Platoon" kameraad - John Taylor, van Duran Duran. We hebben gepraat over alles en iedereen. De eerste woorden uit zijn mond waren, "dit is serieus overtijd".

Ik had JT al lang niet meer gezien, een paar jaren zelfs en een van mijn langste opname-relaties was met Duran Duran. Deze week overspant eigenlijk het volledige gamma van relaties die ik heb - mensen waarmee ik gewerkt heb, van Madonna tot Adam Lambert.

 

John Taylor en ik in Cafe Luxembourg, waar hij me zijn exemplaar gaf van zijn nieuwe biografie

Een pagina van John z'n boek, "In The Pleasure Groove". Ik ben de kerel tussen Nick & Simon in de Michael Jackson achtige vest

De eerste woorden uit zijn mond waren, "dit is serieus overtijd"

Simon, Nick en John van Duran Duran terug in de originele China Club

John Taylor en ik in de jaren 80

Ik, Mick Jagger, & John Taylor in Limelight in de VIP ruimte

John Taylor en ik

Ik en Madonna op Live Aid - Ik heb een telefoontje gehad van een van de tech jongens die aan die show toen gewerkt heeft

Vandaag het ik opnames gedaan met Rich Hilton, die ook de opnames deed van mijn bijdrage aan "Shady" met Adam Lambert